Η Κατερίνα και ο Γιάννης άρχισαν να ανηφορίζουν τον δρόμο από την πλατεία του χωριού προς το δάσος και τα χωράφια. Μετά τα πρώτα πέντε λεπτά διαδρομής οι κολώνες της ΔΕΗ αραίωσαν και γρήγορα δεν υπήρχε πλέον ούτε μια από ένα σημείο και μετά. Περπατούσαν προσεχτικά στην άσφαλτο με μόνη βοήθεια το φως από το φεγγάρι που ήταν σχεδόν γεμάτο.
Η ησυχία ήταν τόση που κατά ένα περίεργο τρόπο δεν ακούγονταν ούτε τα βήματα τους. Μόνο οι ανάσες τους άφηναν ένα ηχητικό αποτύπωμα. Μαζί με αυτές, μέσα στην ησυχία του μέρους άκουγες ήχους καθαρά φυσικούς και απροσδιόριστους και τίποτα άλλο δεν πρόδιδε παρουσία ανθρώπου. Τα ζώα, τα πουλιά, ο πολύ ελαφρύς άνεμος και τα δέντρα ήταν αόρατα και όμως ακούγονταν σαν ο ήχος να ερχόταν από παντού, ξένος και ασυνήθιστος σίγουρα όμως μαγευτικός σε γέμιζε δέος και φόβο. Όμως η δύναμη της σελήνης τους έκανε να προχωράνε τολμηρά και να νιώθουν όλο και περισσότερο ο ένας την άλλη.
Κουβέντιαζαν κάπως λαχανιασμένα, περί ανέμων και υδάτων όμως και οι δύο ξέρανε την βαθύτερη σημασία εκείνης της κουβέντας. Θέλανε να γαμηθούνε. Κάποια στιγμή φάνηκε το γνωστό καλύβι με το ίδιο πάντα φως να φαίνεται απ το παράθυρο του. Έπρεπε να αφήσουν την άσφαλτο. Μπήκαν στον χωματόδρομο. Ήταν αρκετά σκληρός σαν δρόμος και όταν αυτός σκέφτηκε ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν άλλο εκείνη φάνηκε προετοιμασμένη και έβγαλε από την τσάντα της έναν μακρύ μαύρο φακό του πατέρα της. Τον καύλωσε, ήθελε να την σκίσει εκείνη την ώρα. Είπε μέσα του «την πουτάνα, τα έχει κανονίσει όλα!» Αυτή είχε βγάλει τον φακό τόσο ναζιάρικα και με ένα χαμόγελο σαν να του έλεγε απόψε θα μου καρφώσεις το μουνί. Εκεί σιγουρεύτηκε, μέσα από το μαύρο φόρεμα της με τις άσπρες βούλες δεν πρέπει να φόραγε τίποτα άλλο.... Läs hela novellen
