Την Ελένη έως τότε την ήξερα μόνο εξωτερικά, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που την είχα πετύχει στους διαδρόμους της σχολής παρέα με το αγόρι της. Σχεδόν ένα εβδομήντα, με ολοστρόγγυλο κώλο που θα κόλαζε και τον διάβολο και στήθος απλά μεγάλο.. Θυμάμαι ότι πάντα στο διάβα της συγκέντρωνε τα βλέμματα και ακούγονταν ατάκες του στυλ «κωλάρα μου» και όλα τα συναφή. Ας επανέλθουμε όμως σε εκείνο το βράδυ.
Φαίνεται ότι είχε έρθει μόνη, καθώς ούτε εκείνος ο ξενέρωτος ο φίλος της φαινόταν πουθενά ούτε οι κολλητές της! Περνώντας από δίπλα μου, φάνηκε να μου χαμογέλασε! Για να πω την αλήθεια σε αυτό ίσως να συνέβαλε και η βότκα που είχα πιει, καθώς τα μάτια μου είχαν αρχίσει να κάνουν αστράκια. Θεωρώντας ότι το χαμόγελο –που ίσως να ήταν και ιδέα μου- ως μήνυμα, οπλίστηκα με θάρρος και την πλησίασα, αφού σιγουρεύτηκα ότι δεν υπάρχει κανένας γνωστός της γύρω. Καθόταν πάνω σε ένα ηχείο. Φορούσε κοντή φούστα και τα πόδια της σε προκαλούσαν να τα φιλήσεις…
-Γεια σου είμαι ο Γιάννης. Δεν ξέρω αν με έχεις δει ποτέ στην σχολή…
-Όχι. Με λένε Έλενα χαρηκα.
-Γιατί είσαι μόνη;
- Σε χαλάει; Με ρώτησε και αμέσως με έπιασε με το χέρι της τον ήδη μισοσηκωμένο πούτσο μου. «Άκουσε εδώ, ήρθα στο πάρτι γιατί ψάχνω κάτι, αν μπορείς να μου το δώσεις καλώς αλλιώς φύγε..»
Έμεινα αποσβολωμένος να την κοιτώ και προσπαθώ να κατανοήσω τι έγινε. Πρέπει να ήμουν έτσι για αρκετά δευτερόλεπτα, καθώς άρχισε να γελά.
-Ζεις; Με ρώτησε και άρχισε να χαϊδεύει αργά τον πούτσο μου… «Γιατί αυτό κάτω φαίνεται να είναι μία χαρά…» Έλα μαζί μου…
Φτάσαμε σε ένα μικρό διαμέρισμα..
Άρχισε να πετά τα ρούχα της στο πάτωμα –ότι φορούσε τέλος πάντων- και έμεινε μόνο με τα εσώρουχα. Ένα κόκκινο στρινγκάκι ήταν το μόνο που απέμεινε..
-Θα συνεχίσεις να με κοιτάς για πολύ ... Läs hela novellen
