Ενας απο τους αγαπημενους μου μαθητες ηταν ο Σπυρος. , ενα ησυχο παιδι, με πολυ ωραιες ιδεες αλλα μια μικρη δυσκολια στο να τις εκφρασει γραπτα.. Του αφηνα καθε φορα ενα θεμα να αναπτυξει και την επομενη συζητουσαμε τι ειχε γραψει, τι θα μπορουσε να γραψει, πως θα μπορουσε να το εκφρασει καλυτερα κλπ….
Ηταν λιγο πριν αρχισουν οι εξετασεις κι ο καιρος ειχε αρχισει να ζεσταινει. Χτυπησα το κουδουνι του σπιτιου του λιγο πριν τις πεντε που ειχαμε μαθημα. Μου ανοιξε η μητερα του, χαιρετηθηκαμε, της εξηγησα οτι μια και δε βρηκα ηρθα νωριτερα και μου ειπε οτι ο Σπυρος ηταν στο δωματιο του. Αφου αρνηθηκα ευγενικα την προταση της για καφε (αν επινα ενα καφε σε καθε μαθημα θα γινοντουσαν τα νευρα μου κουρελια) προχωρησα προς το δωματιο του μικρου και χτυπησα την πορτα.
Αντι για το συνηθισμενο «ελα» που ακουγα καθε φορα –δεν ειμαι καμμια ξινη καθηγητρια εκατο αιωνων, ειμαι κοντα τριαντα χρονων και πολυ φιλικη με τα παιδια- ακουσα ενα περιεργο θορυβο, ενα σουρσιμο, ενα πνιγμενο «ναι;» και μετα «ελα, νωρις δεν ηρθες;».
Ανοιξα την πορτα λιγο περιεργη και τον ειδα καθισμενο στο γραφειο του, μπροστα στον υπολογιστη του, αναψοκοκκινισμενο, γυμνο απο τη μεση και πανω και με ενα αθλητικο σορτσακι… που δεν καταφερνε να κρυψει αυτο που προκαλεσε την καθυστερηση του ανοιγματος της πορτας. Ο νεαρος ηταν ερεθισμενος και μαλιστα για τα καλα! Καθονταν σκυφτος κανοντας πως κατι διαβαζει γιατι αν ανασηκωνονταν το κεφαλακι του θα εσκαγε μυτη απο το λαστιχο του σορτ!
«Συγγνωμη αλλα δε βρηκα κινηση» του ειπα οπως οπως. «Σε διεκοψα απο κατι;»
«Οχι, οχι, να χαζοσερφαριζα στο ιντερνετ….» και μαλλον οχι σε καποιο εκπαιδευτικο site σκεφτηκα απο μεσα μου... «απλα δε σε περιμενα τοσο νωρις και.....»
Καθησα απεναντι του, στην καρεκλα που καθομουν παντα... Läs hela novellen
