Μπορούσε με ένα του βλέμμα να την ησυχάσει από τον πιο μεγάλο της φόβο και όταν της χάιδευε τα μαλλιά και της ψιθύριζε ¨¨όλα θα πάνε καλά μικρή μου” τον πίστευε με την ψυχή της .
Τα χρόνια πέρασαν , έφυγαν στα πανεπιστήμια , άλλες πόλεις , άλλες ζωές , χάθηκαν αλλά δεν ξεχάστηκαν . Αυτή η χρυσή κλωστή που τους ένωνε σε μια παράξενη , απροσδιόριστη αλλά δυνατή σχέση , είχε τεντώσει πολύ αλλά δεν είχε σπάσει .
Και το ένιωθαν αυτό τώρα ενώ κάθονται στο καθιστικό του Γιώργου σε ένα πολύ όμορφο διαμέρισμα που είχε στην Καλαμαριά , για να βλέπει την θάλασσα όπως πάντα του άρεσε .
- Καλά πως με γνώρισες ενώ είχα πλάτη μικρή ? την ρώτησε χαμογελαστός
- Είπα να πάρω το ρίσκο , του απαντάει γελώντας , το πολύ πολύ να είχα κλείσει τα μάτια ενός αγνώστου με ωραίες πλάτες …….αα! και δεν είμαι πλέον μικρή !
- Ναι ναι το βλέπω αυτό !
Η Έλσα ένιωσε το πρόσωπό της να κοκκινίζει στο βλέμμα του .. Ήξερε ότι έχει όμορφο κορμί και ότι το άσπρο πουκάμισο που φορούσε σήμερα τόνιζε το στήθος της , αυτό όμως που δεν ήξερε ήταν αν έκανε καλά που άφησε τα δυο πρώτα κουμπιά ανοιχτά .
Μα το κάνω πάντα , σκέφτηκε , τι με έπιασε τώρα ? και αισθάνθηκε τις ρώγες της να σκληραίνουν κοκκινίζοντας ακόμη περισσότερο ….Τι έχω πάθει γαμώτο μου?
Ο Γιώργος χαμένος κι αυτός στις σκέψεις του , δεν εκμεταλλεύτηκε το κοκκίνισμα στο πρόσωπο της και την στιγμιαία αδυναμία της , όπως θα έκανε συνήθως με κάθε άλλη γυναίκα που θα βρισκότα... Läs hela novellen
