Στον λόχο που ήμουνα απαγορευόντουσαν τα κινητά και όποτε ξεφορτιζε έπρεπε να έβρισκα κάπου να το φορτίσω. Που αλλού . . ? ? Μα φυσικά έξω. . . .
Σε μια έξοδο με τον Λευτέρη εκεί κοντά στην μεραρχία υπήρχε ένα μίνι μάρκετ με ένα πιπινακι γύρω στα 19.
- ρε συ Άρη δεν της λέμε να μας φορτίσει τα κινητά? Και μέχρι να περιμένουμε να της πιάσουμε την κουβέντα?
- πολύ καλή ιδέα Λευτεράκο. Άσε θα πάω εγώ
- εεε καλησπέρα ένα άσσος θα ήθελα.
- ναι ορίστε είπε χαμογελώντας
- ξέρεις είμαστε φαντάροι από το Πέραμα και τα κινητά εκεί απαγορεύονται θα μπορούσες να μας τα φορτίσεις ?
- βεβαίως κανένα πρόβλημα.
- πως σε λένε?
- Άρη και από εδώ ο φίλος μου ο Λευτέρης.
- χάρηκα είμαι η Μαρία. Πόσο καιρό είστε εδώ?
- έχουμε έρθει εδώ και 2 εβδομάδες
- βγαίνετε τακτικά έξω? Ε ανά μια η δυο μέρες αναλόγως εκτός και αν φάμε καμία φυλακή
- εσύ τι κάνεις ? από εδώ είσαι Μαρία?
- ναι κοντά στο πανεπιστήμιο πιο πάνω.
- λοιπόν πότε θα ξανάρθετε εδώ?
- ελπίζουμε μεθαύριο η μπορεί και αύριο , αναλόγως
- λοιπόν Άρη πάρε το τηλέφωνο μου να κανονίσουμε για να γνωρίσετε και την φίλη μου την Ιωάννα.
- οκ Μαρία θα σε πάρω οπωσδήποτε
Στον δρόμο μιλούσα με τον Λευτέρη και λέγαμε ότι εδώ θα περάσουμε καλά άσχετα ότι το στρατόπεδο ήταν χάλια και οι ποινές πέφτανε σύννεφο.
- Λευτεράκο είδες πως σε κοιτούσε αγόρι μου? είδες μόλις άκουσε φαντάρους? Γλειφόταν ολόκληρη
- το είδα φίλε και κατακαυλωσα . Πρέπει να βγούμε και να καλοπεράσουμε. . . . . . . . .
Πήγαμε στο στρατόπεδο και κοιμηθήκαμε. Το πρωί στην επιθεώρηση δυστυχώς εγώ... Läs hela novellen
