Ναι, μου άφησε σημάδια και ας μην φαινόταν από την αρχή...Τον είδα όλες κι όλες 5 φορές...Την πρώτη αμέσως τον ξέχασα...σαν να μην τον γνώρισα σαν να μην είχαμε μιλήσει ποτέ...είχα ξεχάσει ακόμα και το όνομά του. Ίσως ήμουν αλλού ίσως το νεαρό της ηλικίας που δεν αφήνει περιθώρια να ασχοληθείς πολύ με καποιον...δεν ξέρω...θάφτηκε σε ένα σκοτεινιασμένο δωμάτιο στο πίσω μέρος του μυαλού και δεν θα γινόταν ποτέ τίποτα αν δεν έμπαινε η λάμψη του από την κλειδαρότρυπα...ναι λάμψη...μια λάμψη που δεν φαίνεται μια λάμψη που μόνο εγώ ως άλλη "Μαρία" μπόρεσα να διακρίνω. Ο οργανισμός μου αμύνθηκε ξεχνόντας τον αλλα η μοίρα, η ζωή είχε άλλα σχέδια για το δικό μου καλοκαίρι...
Η δεύτερη φορά εξίσου ανώδυνη...ένα γεια, ένα απορημένο βλέμμα μου που έλεγε "που σε έχω ξαναδεί? κάτι μου θυμίζεις" και δυο τρεις κουβέντες πλάκας μέσα στην παρέα...τίποτα παραπάνω μέχρι που ήρθε η στιγμή να αποχωρήσω...ήξερα το όνομά του αλλα όχι από τον ίδιο και φυσικά ακόμα δεν είχα θυμηθεί ποιος είναι. Με εξίταρε το στυλ του. Αυτό το στυλ του διαθέσιμου για όλα και όλες. Ήταν το πιο λάθος άτομο που θα μπορούσα να πλησιάσω και όμως κάτι με τραβούσε εκεί κοντά του...στον ουρανο? στον πάτο? αυτό το βρήκα μετα...μέχρι που μέσα στις φιλικές κουβέντες βρήκα το θάρρος να ρωτήσω...είναι αστείο το όλο σκηνικο...Εγώ καθισμένη στη θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητο μιας φίλης και εκείνος λίγο πιο πέρα να κάνει πλάκα με τους υπόλοιπους. "ε, ψιτ παληκάρι..." φωνάζω με ένα χαμόγελο που φανέρωνε ικανοποίηση γυρίζει με κοιτάζει..."Μ με λένε" μου λεει και πλησιάζει στο παράθυρο "ε αυτό θα σε ρωτουσα" του λέω και με κοιτάζει χαμογελαστός με ένα βλέμμα λες και ήξερε τι είχα στο μυαλό μου. Ο ίδιος μου είπε πως έχουμε ξαναιδωθεί χαιρετιόμαστε και φεύγουμε. Ένιωθα κατενθουσιασμένη που έδωσε σημασία και πίστευα πως εί... Läs hela novellen
