Στις εκλογές λοιπόν, αν και δεν ήταν προγραμματισμένο, πηγαίνω στο χωριό, μόνος. Πηγαίνω στο πατρικό μου, το οποίο είναι άδειο, και ανοίγω τα παράθυρα να αεριστεί. Στο απέναντι σπίτι τα παράθυρα της θείας μου ήταν κι αυτά ανοιχτά.
Δεν πέρασαν ούτε 10 λεπτά όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η θεία μου και με καλούσε να πάω σπίτι της να φάμε. Της είπα ότι θα αργήσω λίγο, να κάνω ένα μπανάκι. Μου είπε να μην αργήσω για να με δει κιόλας που την έχω ξεχάσει.
Κάνω μπάνιο, φοράω μια φόρμα χωρίς μποξεράκι από κάτω, και πάω. Δεν είχα κάποιο σχέδιο ή τακτική στο μυαλό μου, απλά πήγαινα βλέποντας και κάνοντας.
Όταν άνοιξε την πόρτα κατάλαβα. Ήταν βαμμένη, χτενισμένη, και μοσχομύριζε. Με αγκάλιασε με ένα τρόπο αγκαλιάς και τριψίματος, με φίλησε λίγο δειλά και με καλωσόρισε μέσα.
«Τι έγινε ρε θεία; Ομόρφυνες» Έκανε πως δεν άκουσε. «Έλα, πέρασε μέσα, κάτσε».
Με τα πολλά με τα λίγα, κάτσαμε, φάγαμε, ήπιαμε τα κρασάκια μας, μιλήσαμε για όλους και για όλα, γελάσαμε, πήρε και τη μάνα μου τηλέφωνο και της παραπονέθηκε ότι δεν μένω σε αυτή κλπ. και μη έχοντας τι άλλο να πούμε κάτσαμε στον καναπέ.
«Το βράδυ θα μείνεις εδώ όμως» μου λέει.
«Δεν ξέρω, θα δούμε,.. δεν βάζεις κανά κρασάκι ακόμη ρε θεία;» της απαντάω.
«Εσύ αντέχεις, εγώ ζαλίστηκα ήδη, γριά γυναίκα» μου λέει. Το «γριά γυναίκα» το είπε ναζιάρικα όμως.
Φέρνει το κρασί, πίνουμε και καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο.
«Πες μου εσύ τώρα θεία, σε βρίσκω αστέρι, τι έγινε;»
Κοκκίνισε η θεία μου αλλά μισογελώντας με ένα τάχα θλιμμένο ύφος μου απαντάει «εε! σιγά το αστέρι».
Απλώνω το χέρι, της χαιδεύω τα μαλλιά και της λέω, «αστέρι θεία... Läs hela novellen
